Categorie: Blog

In mei 1982, ik was 16, ging ik samen met een paar vrienden op de fiets op vakantie in Weert, naar camping De IJzeren Man. Mijn vrienden Ton en Arjan waren daar een week eerder geweest om de nieuwe caravan van de ouders van Arjan uit te proberen. Ze leerden daar een groepje vriendinnen kennen, die hun weekenden regelmatig op die camping doorbrachten. De ouders van één van de vriendinnen hadden daar een seizoensplaats met een caravan. Ton en Arjan kwamen met zulke leuke verhalen terug, dat we besloten om daar een week later met z’n vijven een weekendje te gaan kamperen. Dat weekend leerde ik Chantal kennen en zij werd mijn vriendinnetje.

Die zomer gingen wij een paar keer naar Weert en zij kwamen naar Cuijk, meestal met de trein. Maar ik ben ook een keer samen met Maurice en Arjan een dag op de racefiets op en neer geweest. Ik op de racefiets van mijn vader, Maurice op zijn eigen Kyoso en Arjan op een geleende fiets. Het was een mooie dag en ik weet nog dat ik het ontzettend warm had in het wollen fietsshirt en de lange wollen fietsbroek van mijn vader. Van de rit zelf weet ik niet veel meer, maar ik kan nog steeds, als een soort mantra, de plaatsen opnoemen waar we doorheen kwamen: Boxmeer, Oploo, De Rips, Deurne, Asten, Someren, Nederweert, Weert.

Chantal was die dag met haar vriendinnen op de camping. We hebben daar geluncht en na een paar uur zijn we weer naar huis gefietst. Totale afstand: ongeveer 150km. Zo’n afstanden fietste ik nooit, maar op een of andere manier deden we het gewoon. Jammer genoeg kreeg Arjan op het laatst kramp, zodat hij uiteindelijk in Boxmeer is gestrand. Maurice en ik hebben wel de hele rit volbracht.

Mijn verkering met Chantal duurde een half jaar. Nadien ben ik nog wel eens in Weert op bezoek geweest, maar de laatste keer dat we elkaar zagen was rond 1988. Tot ik ongeveer twee jaar geleden op Facebook een vriendschapsverzoek van haar kreeg, hadden we bijna 30 jaar geen contact gehad. In diezelfde tijd vond ik ook de racefiets van mijn vader terug, via een neef van mij. Toen kwam het plan op om de rit Cuijk-Weert-Cuijk een keer over te doen, ik op de inmiddels gerestaureerde fiets van mijn vader en Maurice op een fiets uit ongeveer dezelfde periode, een mooie Italiaanse Viner. Afgelopen zondag 22 april 2018 was het zover.

De heenweg zouden we zoveel mogelijk de oorspronkelijke route aanhouden, met een klein uitstapje naar het wielermonument voor de gebroeders Van Katwijk in Oploo. Het was mooi weer en hoewel we op de heenweg wind tegen hadden, waaide het nauwelijks. Wel was er later op de dag onweer voorspeld. Janine fietste een stuk mee en ging in De Rips richting huis. Na ongeveer 3 uur fietsen kwamen we in Weert aan, waar Chantal samen met haar partner Francesco een Italiaans restaurant runt, Pasticcio. Het was een hartelijk weerzien. Ze waren speciaal voor ons een paar uurtjes eerder opengegaan en dankzij het mooie weer konden we buiten op het terras in het zonnetje lunchen en bijkletsen. Francesco had een paar heerlijke gerechtjes gemaakt. Jammer genoeg moesten we na een uur weer afscheid nemen, want we hadden nog een flinke rit voor de boeg.

Via Nederweert, Ospel, Meijel en Helenaveen zijn we weer naar het noorden gereden, een prachtige rit door de Peel. Inmiddels was het harder gaan waaien, maar nu hadden we de wind in de rug. Even leek het nog te gaan regenen, maar het is bij een paar druppels gebleven. Toen we tegen 17 uur weer in Cuijk terug waren, hadden we 158 km gefietst. Dat biertje hadden we wel verdiend.

De rit op Strava.

Diashow