Als je vanwege je huiselijke situatie op verschillende adressen woont en graag fietst, is het handig om een tweede racefiets te hebben. Uiteraard van staal en het liefst Italiaans. Vriend Maurice heeft een mooie Concorde, weliswaar een Nederlands merk, maar de frames werden in Italië gemaakt bij Billato en Ciöcc en in België gespoten.
Vastzittende zadelpen
Op Marktplaats vond ik een mooi frame in mijn maat, met een bijpassende chromen voorvork met Concorde-logo en een muurvast zittende zadelpen. Ik haalde het frame op in Dordrecht en eenmaal thuis ben ik aan de slag gegaan met de zadelpen. Na een uurtje in de weer met een ijzerzaag en een vijl lukt het me om de zadelpen te verwijderen. Het frame is gelukkig niet beschadigd.
Goud
Na de upgrade van mijn Colnago heb ik een bijna volledige Shimano 600-groep over, die me geschikt lijkt voor dit frame. Verder rust ik de Concorde uit met gele, chromen en goudkleurige onderdelen, zoals banden, stuurlint en bidonhouders.
O ja, ik noem haar Sherilyn, naar Sherilyn Fenn, mijn favoriete actrice uit de legendarische televisieserie Twin Peaks.
Al twee keer eerder schreef ik over de Gazelle Champion Mondial, in januari 2014 en ook al in mei 2012. Het was de eerste ‘projectracefiets’ die ik kreeg en toen wist ik nog niet zoveel over racefietsen en al helemaal niet over oude stalen exemplaren.
De afgelopen jaren kwam ik er langzamerhand achter, dat de Gazelle Champion Mondial een zeer populaire en goede racefiets was, waar jarenlang een grote verscheidenheid aan modellen en uitvoeringen van is gebouwd. Toen ik de fiets net had gekregen, maakte ik mijn plannen ermee bekend, namelijk het ombouwen naar een singlespeedbike. Al snel kreeg ik een reactie van iemand die dat zonde vond. Daar trok ik me toen niks van aan. Inmiddels weet ik beter.
Handgemaakt
De Gazelle CM was jarenlang het topmodel racefiets van Gazelle, handgemaakt bij Gazelle in Dieren. Op klassiekeracefiets.info is hierover veel informatie te vinden, waaronder een link naar een overzicht van framenummers en de daarbij horende bouwjaren. Mijn frame, met framenummer 2621029, blijkt een in 1971 gebouwd A-frame te zijn. De kleur die erop zat, Brussels blauw, is pas vanaf 1977 in gebruik, maar volgens de website kwam het zeer regelmatig voor, dat frames na een aantal jaren weer opnieuw door Gazelle werden gespoten en voorzien van nieuwe stikkers. Dat zal met dit exemplaar ook gebeurd zijn.
Toen ik ’m kreeg, was de fiets uitgerust met een mengelmoes van Shimano, waaronder Shimano 100 en Exage, met Biopace voorbladen. Deze groepen stammen uit eind jaren ’80, begin jaren ’90. Kortom, een fiets met een geschiedenis.
Shimano 105 Golden Arrow
Hoewel het frame voor mij aan de kleine kant is, ga ik ’m toch weer opbouwen als racefiets. Eerst komt er een nieuwe laklaag op, deze keer Reinweiß, net niet helemaal wit. Daarna wil ik rode details gaan toevoegen en de fiets uitrusten met een oudere groep van Shimano: 105 Golden Arrow, uit midden jaren ’80. Omdat ik de originele vork verzaagd heb om er een modernere aheadset op te kunnen monteren, komt er een niet-originele chromen voorvork in. Ook de wielen worden voorlopig niet helemaal origineel. De naven zijn van een Shimano 600-groep en de velgen zijn nieuwe …
Hoewel ik vaak alleen fiets is wielrennen ook leuk met een groep. Je haalt hogere snelheden en het rijden in clubverband kent zijn eigen regels. Iemand van de groep, waar we regelmatig mee fietsen, komt met de naam Snot voor de ogen, een klassieke wielerterm. Het team is geboren: wielertoerclub Snot voor de Ogen. Eric van Mioch Cycling heeft zijn net geopende bikeshop zodanig ingericht dat het kan dienen als clubhuis, inclusief bar en grootbeeld televisie, dus dat wordt onze thuisbasis.
Clubtenue
Bij een wielerclub hoort natuurlijk ook wielerkleding. Ik ga aan de slag en maak een aantal schetsen. Mioch Cycling en Bart & Bikes zijn de sponsoren. De kleuren worden stijlvol zwart en crème, niet al te uitbundig en enigszins retro.
Druppel
Als ik de eerste ontwerpen presenteer komen er met name reacties op de naam en de daaraan verbonden druppel in het logo. Het zou mensen kunnen afschrikken om lid te worden. Na een aantal voorstellen wordt besloten om Snot voor de Ogen af te korten tot SvdO maar wel de druppel te houden. Niet groen, maar alleen in outline.
Ook over de kleur worden we het niet eens en ik besluit om alleen zwart en crèmewit toe te passen. Daar is iedereen blij mee. Nu is het alleen nog zaak om genoeg mensen zo ver te krijgen dat ze een setje kleding willen aanschaffen…
Naast mijn huis wordt gebouwd. Dat gebouw wordt ’s nachts verlicht met groen licht. De eerste keer dat ik het zag, vond ik het spookachtig, maar als je eraan gewend bent is het wel mooi. Ik heb er een serie nachtfoto’s van gemaakt. De sluitertijden variëren tussen de 30 en 90 seconden, diafragma 11 en 16, ISO 100.
Mijn vader was een fervent hobbyfotograaf en zo lang als ik me kan herinneren fotografeerde hij met een Canon spiegelreflexcamera. Eerst met een Canon FM, daarna met een EOS 50E en op het laatst met een EOS D350, de camera die ik nu zelf nog gebruik. Maar daarvoor hadden mijn ouders een Colora. Een camera met vaste lens en een losse belichtingsmeter. Zowel camera als belichtingsmeter zaten in een poepbruine beschermhoes, er zat ook nog een flitser voor losse flitslampjes bij en enkele voorzetlensjes: een geelfilter en twee macrolensjes. Deze camera heb ik nog.
Fotorolletje
Mijn vader in actie met de Colora (1972)
Toen mijn broer een nieuwe camera wilde gaan kopen en voor zijn verjaardag een bijdrage vroeg, wilde ik dat leuk verpakken en ging op zoek naar afbeeldingen van oude camera’s. Ineens moest ik aan de Colora denken. Ik vroeg me af of je daarmee nog foto’s zou kunnen maken.
Ik besloot om een rolletje te kopen. Tijdens een fietstochtje kwam ik langs een fotograaf en kocht daar een duopak Fuji 200 kleurenfilm. Het was jaren geleden dat ik dat had gedaan. Veel keuze is er tegenwoordig niet meer, maar voor een test was dit prima.
Het plaatsen van het filmpje kostte me wel wat moeite. Een handeling die vroeger zelfs met de ogen dicht niet voor problemen zorgde, ging niet zo gemakkelijk als ik hoopte. Uiteindelijk lukte het me om het filmpje te plaatsen en aan de draaiknop op de bovenkant van de camera kon ik zien dat het filmpje ook daadwerkelijk verder spoelde als ik de transporthendel overhaalde.
Lichtdicht
Op een mooie zonnige dag in de herfstvakantie besloot ik om op pad te gaan. Gewoon een rondje in de buurt om wat plaatjes te schieten en uit te vinden of het toestel nog werkte en of het nog lichtdicht was na 60 jaar. Zoon Ties ging mee.
De camera heeft maar beperkte instelmogelijkheden: de snelste sluitertijd is 1/250 en het diafragma loopt van 3.5 tot 22. Dat levert dus niet zo’n hele grote range aan instelmogelijkheden op en al helemaal niet als je uit de hand wil fotograferen. Een andere factor waar ik rekening mee moest houden was de afstand. Je kunt niet scherpstellen via de zoeker. Je moet de afstand tot het te fotograferen object meten of schatten.
De losse belichtingsmeter die mijn ouders vroeger gebruikten, heb ik niet meer. Gelukkig hebben we tegenwoordig allemaal een smartphone en zijn daar apps voor. De app Light Meter op mijn iPhone moest dus dienen als belichtingsmeter en dat werkt goed.
Geduld
De eerste werkdag na het weekend bracht ik het rolletje weg, naar het Kruidvat. Het ging me alleen om het ontwikkelen van het rolletje, de negatieven wilde ik zelf inscannen. Ik moest wat geduld hebben, maar na anderhalve week kon ik dan toch mijn rolletje ophalen. Alleen ontwikkelen is tegenwoordig geen keuze meer, dus het was een dikke envelop met de negatieven, losse afdrukken en een cd. Ik was erg benieuwd: is de camera lichtdicht, zijn de foto’s scherp, wat is de algemene kwaliteit en hoe zijn de kleuren?
Ik was aangenaam verrast. Hoewel het allemaal nogal prutsen was tijdens het maken van de foto’s – je bent de camera niet gewend, het loopt allemaal niet meer zo soepel en het is allemaal erg klein vergeleken met de huidige camera’s – was een aantal foto’s best aardig gelukt! De scherpte viel heel erg mee en de kleuren waren mooier dan verwacht. Te mooi eigenlijk, want ik hoopte op een ouderwetse lomo-achtige uitstraling. Maar ja, daarvoor is toch ook de kwaliteit van het fotorolletje belangrijk en die is goed.
Goed resultaat
Tegen de kwaliteit, het gebruiksgemak en de mogelijkheden van de huidige spiegelreflexcamera’s kan deze camera natuurlijk nooit op. Maar als je het vergelijkt met goedkopere digitale compactcamera’s, is de opnamekwaliteit vergelijkbaar en misschien wel beter. Het lensje is van Zeiss Ikon en dat was een kwalitatief zeer goed merk. Natuurlijk mis je het gebruiksgemak van ’n moderne camera, maar de foto’s die ik met de Colora heb gemaakt zijn beter dan die ik ooit maakte met mijn 5 megapixel compactcamera, waarmee ik een aantal jaren geleden nog wel eens fotografeerde. Dat is toch bijzonder voor een camera van 60 jaar oud!
