Fietsen – Pagina 7 – bartstuff.nl

Cyclecross in het bos: Cube X Race Comp

Een tijdje geleden kreeg ik van Erik van Kersten Wielersport het aanbod om een keer zijn cyclecross fiets uit te proberen. Ik ben wel in voor iets nieuws en dit weekend leek mij een mooi moment. Gisteravond heb ik de fiets opgehaald en vanmorgen ben ik, na een zorgvuldige voorbereiding, op pad gegaan met deze mooie Cube X Race Comp.

De zit is te vergelijken met mijn Van Tuyl, de namen van de bandjes, Racing Ralph en Rocket Ron, klinken me bekend in de oren (op m’n mountainbike ligt de dikke variant van de Racing Ralph) en wat me verder opvalt zijn de ouderwetse cantilever remmen. Deze remmen hebben meer ruimte voor modder. Nog een verschil met een normale racefiets: twee extra remgreepjes op het stuur.

Rond half twaalf ga ik op pad. Het miezert een beetje, soms piept de zon even tevoorschijn en het is niet koud. Ik pik in Heiliglandstichting de groene mountainbikeroute op. Dat betekent al heel snel de steilste klim van de dag. Aan de achterkant van het Afrikamuseum ligt een bult, in de wandelgangen de “looie piep” genoemd, die, ondanks dat hij recent helemaal is geëgaliseerd, toch erg pittig blijft. En helemaal als je geen triple hebt. Hier mis ik mijn granny wel en moet ik van de fiets af. Vrij snel na deze klim komt een niet al te moeilijke afdaling waar je behoorlijk hard naar beneden kunt, maar ik voel me nog niet zo vertrouwd met de fiets dat ik dat zonder te remmen durf. Door de vele bladeren op het parcours kun je ook niet zien waar je precies overheen rijdt. M’n mountainbike voelt een stuk stabieler.

In het bos…

Ik slinger door het bos en wat me opvalt is, dat ik meer door de plassen rijdt dan op mijn atb. Door de dunne bandjes heb je veel minder last van opspattend modder in je gezicht. Meevaller, want vaak is het nog een hele tour om al die modderplassen te ontwijken. Ook de grip in de modder valt me heel erg mee. De dunne versies van m’n vertrouwde mountainbikebanden doen het goed. Dat had ik zeker niet verwacht.

Bij de splitsing van de groene en de rode route besluit ik nog een stuk van de rode mee te pikken: een technisch stuk met veel klimmen en veel wortelpaden. Ik ben benieuwd hoe de fiets zich op dit stuk gedraagt. Het klimmen gaat al beter. Hoewel ik op de atb snel terug schakel naar een zeer licht verzet, kan dat niet, want die ontbreekt. Toch kan ik ook de steilere stukken op de fiets blijven. Het is meer stoempen en minder souplesse, maar ik hoef niet van de fiets af. Tijdens afdalingen met veel boomwortels mis ik m’n vering wel. Ik heb veel minder controle en mijn handen doen pijn. Toch is het grappig om op een, weliswaar aangepaste, racefiets in het bos te crossen en op de wat egalere bospaden in Heumensoord kun je een behoorlijke snelheid maken.

…en weer schoon!

Na anderhalf uur heb ik een afstand van ongeveer 30 km afgelegd. Het gemiddelde ligt rond de 19,5 km/uur. Dat is even snel als op mijn atb. Het zou sneller kunnen, als ik wat meer gewend zou zijn aan de fiets en met name tijdens afdalingen sneller naar beneden zou durven. Toch houd ik het lekker bij de mountainbike: het comfort en de betere controle geven de doorslag.

10 november 2012

Bulls wordt Gary Fisher

Janine, mijn vriendin, had in de garage nog een oude mountainbike hangen, een logge Bulls full suspension. Aangezien ze inmiddels een mooie ranke Trek hybride heeft aangeschaft hing dat gevaarte te verstoffen. De onderdelen op de Bulls waren echter kwalitatief goed, o.a. Shimano XT, en het leek mij wel een leuk project om daar een ander frame bij te zoeken.

Frame

Op Marktplaats kwam ik na wat speurwerk een kaal Gary Fisher Tassajara frame tegen, dat me wel geschikt leek voor dit project. Voor 25 euro kon ik het ophalen in Utrecht. Om de kosten te drukken en er meteen een leuk fietstochtje van te maken ben ik met de auto naar station Kesteren gereden en van daar af op de fiets verder gegaan. Na twee uurtjes fietsen was ik in Utrecht, heb daar het frame opgehaald en ben toen met het frame op de rug weer teruggefietst naar Kesteren. Uiteindelijk is het een tochtje van 100 km geworden!

Ivoorwit

De lak van het frame was behoorlijk beschadigd en ik heb toen besloten om het frame een ander kleurtje te geven: ivoorwit. Na wat schuurwerk kon ik aan de slag. Twee lagen lak was genoeg om te dekken, waarna ik het frame een tijdje weg heb gehangen om de verf goed te laten uitharden. Het Gary Fisher logo op de stuurbuis had ik afgeplakt, zodat dat logo na het spuiten zichtbaar bleef.

Toen de lak na een tijdje goed uitgehard was, kon ik beginnen met het monteren van de verschillende onderdelen. Niet alles paste, de zadelpen had bijvoorbeeld de verkeerde dikte, maar in mijn verzameling onderdelen had ik nog wel een passende. De stuurpen kreeg ik niet onbeschadigd van de Bulls verwijderd. Daar moest een boormachine aan te pas komen om de schroeven uit te boren. Deze was daarna niet meer te gebruiken en moest ik een nieuwe aanschaffen. Uiteindelijk heb naast die nieuwe stuurpen alleen nog een remkabel en een zadelklem hoeven kopen. Totale kosten: 66 euro.

28 oktober 2012

Gazelle Champion Mondial Singlespeed (1)

Ik was al een tijdje op zoek naar een oud wielrenframe om tot een singlespeed of fixie stadsfiets om te bouwen. Toen mijn Niner-frame kapot ging bleef ik met een doos onderdelen zitten, waaronder een set wielen, zadel, cranks, etc. Een vriend had nog een frame liggen, een oude Gazelle Champion Mondial. Deze ga ik strippen, spuiten en weer opbouwen tot stadsfiets met de spullen van de Niner.

Trek Earl

Een tijdje geleden zag een op internet een mooie inspiratiebron: een Trek Earl. Deze fiets heeft precies de goede uitstraling: de kleuren kloppen, maar ook de opbouw. Ik wil als voorvork de RS Reba uit de Niner gebruiken. Deze heeft alleen een schijfrembevestiging. Ik heb nog een setje witte Shimano remklauwen en hendels liggen. Deze monteer ik op de voorvork. Het frame ga ik matzwart spuiten. De velgen uit mijn Niner zijn zwart, ik kan een rode achternaaf van 120 mm krijgen. Voor de cranks kan ik kiezen tussen alu of zwart. Met een beetje mazzel hoef ik maar een paar onderdelen aan te schaffen: aheadset en een setje nieuwe spaken voor het achterwiel.

Matzwart

De afgelopen week ben ik bezig geweest met het schuren en spuiten van het frame, matzwart. Van het oorspronkelijke plan, om zoveel mogelijk onderdelen van de kapotte Niner te gebruiken, komt niet veel terecht. De voorvork past niet, want heeft een pen van 1,125 inch. Geen verende voorvork dus en dan ook geen schijfrem. Gelukkig heb ik de originele remmen nog.

De oude vork komt er weer terug in, ook matzwart, maar de originele balhoofdlagers vervang ik. Het gedeelte met schroefdraad van de originele buis zaag ik af en plaats een adapter voor een aheadset. Van Maurice krijg ik twee mooie wielen. De bottombracket en de cranks kan ik nog wel gebruiken. Van de drie voorbladen bevestig ik alleen de grootste. De kransjes op het achterwiel laat ik nog even zitten, ik ga eerst uitproberen wat het fijnste verzet is, voordat ik daar één tandwiel op zet.

Aheadset

Inmiddels is ook de voorbouw gemonteerd. Met behulp van een adapter heb ik de mogelijkheid om een aheadset te monteren. De wielen passen mooi in het geheel. Het matzwart heeft een stoere uitstraling.

De komende dagen ga ik uitproberen welk verzet het handigst is voor in de stad. Op de racefiets kan ik verschillende soorten verzet proberen. Als ik daar meer duidelijkheid over heb, kan ik een conversieset monteren met het juiste kransje. Verder nog een ketting en een rem, dan is de fiets af. Helaas heb ik nog geen rem in het matzwart, dus voorlopig maar aluminium.

Klaar!

De stads singlespeed is af. Nadat ik de laatste onderdelen, zoals de conversieset, ketting, rem en kabel heb gemonteerd kon ik de fiets gaan testen. Het kransje dat ik achter monteer wordt 16 tands. Na een eerste testrit blijkt dat wel een goed verzet te zijn in de stad. Binnenkort zal ik ook de Stikke Hezelstraat of de Grotestraat proberen. Ik ben benieuwd. Nu ik er een aantal weken regelmatig op heb gefietst blijkt het frame toch wel aan de kleine kant te zijn. Omdat het verschil tussen het stuur en het zadel nogal groot is, hang ik met m’n volle gewicht op het stuur. Niet heel comfortabel. Het fietsen gaat wel erg licht, mede door de sobere uitvoering zonder versnellingen en ander overbodig spul.

De matzwarte uitstraling is goed uitgepakt en komt overeen met wat ik me had voorgesteld. Nu alleen binnenkort nog een keer een paar nieuwe bandjes en een matzwarte rem. Ook ga ik op zoek naar een iets groter frame.

Diashow

Toch was dit niet het einde… lees hier hoe het verder ging.

23 mei 2012

Vaste mountainbikeroute: Rheden

Het is alweer een tijd geleden dat ik, buiten de routes bij Nijmegen, een vaste mountainbikeroute heb gereden. Vandaag besloot ik om de vaste route in Rheden te gaan rijden, een route die grotendeels over de Veluwe loopt. Het is grijs maar droog. Naarmate de dag vordert komt de zon regelmatig aarzelend door.

Sticker

Na aankomst bij het bezoekerscentrum Veluwezoom koop ik een vergunningsticker om de route te mogen rijden. Na bevestiging op de fiets ga ik op pad. Ik besluit de route kloksgewijs te rijden. Al vrij snel vind ik het eerste bordje… en ook al vrij snel rijd ik voor het eerst verkeerd… Had ik de beschrijving op de website goed gelezen, dan had ik geweten hoe de hoofdroute aangegeven wordt. Nu kom ik er in de loop van de dag achter.

Het begin is lekker, beetje klimmen, beetje dalen, afwisselende slingerstukken door het bos, over wortels en door plassen. Het is te merken dat het de afgelopen dagen flink heeft geregend. Overigens is de route nergens zo nat dat er niet te rijden valt. Na een half uurtje wordt de route steeds minder spannend. Ik fiets nu op het westelijke gedeelte van de route, bij Terlet, in de buurt van de A50. Dit wat saaiere gedeelte duurt vrij lang. Veel brede zandpaden langs heidevelden en door het bos. Het is wel heerlijk rustig. Ik kom vandaag niet zo heel veel mensen tegen.

Monument

Bij een stalen plaat met ingestanste tekst stop ik om het verhaal te lezen. Het gaat over een bommenwerper die hier is neergestort tijdens de Tweede Wereldoorlog en waarbij zeven jonge vliegers omgekomen zijn. Ik ben inmiddels 15 km onderweg.

De volgende 10 kilometer zijn weer niet zo spannend. Halverwege de route kom ik ineens op een stuk dat slingerend afdaalt langs de heide. Dit is even een fijne afwisseling. Helaas is dit van korte duur en weer volgt er een wat saaier gedeelte. Na 35 kilometer neem ik nog een pauze voordat ik aan het laatste stuk begin. Hier staat een routekaart met daarop uitgelegd hoe de bordjes werken: gele bordjes met een zwart mtb-teken geven de hoofdroute aan, geelwitte de aanrijroutes en de witte de overige paden waar gemountainbiket mag worden. Inmiddels had ik dat zelf ook al bedacht…

Zwaar

Meteen na deze stop ga ik rechts het bos in en is het afgelopen met de saaie lange paden. Ik bevind me in de buurt van Coldenhove en vanaf nu kronkelt, slingert, hobbelt, steigt en daalt de route nog eens 15 km tot aan de plek waar ik begon, het bezoekerscentrum. Dit gedeelte is het zwaartste gedeelte van de route en dat hakt erin. Uiteindelijk ben ik blij dat ik na 55 km weer terug ben bij de auto.

Mijn mening over deze route: hoewel er een mooi gedeelte in zit aan de oost- en zuidkant, zijn met name de stukken bij Loenen en Terlet ronduit saai. De volgende keer zou ik daar ergens beginnen, zodat je eerst een stuk hebt om warm te worden, dan het pittige gedeelte bij Dieren en Rheden en dan nog een stukje om uit te rollen richting Terlet. Overigens denk ik dat de route zeer geschikt is als trainingsronde, omdat er zowel technische gedeelten in zitten als stukken waar je je uithoudingsvermogen en snelheid kunt trainen.

Diashow

3 mei 2012

Van Tuyl racefiets

Als Maurice, m’n fietsmaatje na een ongeluk niet meer kan mountainbiken en op de weg gaat fietsen, probeer ik het ook een keertje. In eerste instantie bouw ik de Voodoo om tot wegfiets, met dunne bandjes, maar echte racefietsen kan ik daarmee niet bijhouden.

Vroeger vond ik racefietsen maar wiebelig, maar de racefiets waar ik m’n eerste rondje sinds lange tijd op maak, een Trek, voelt behoorlijk stabiel aan. Bij Hans Lemmens schaf ik een tweedehands racefiets aan, een Van Tuyl, afgemonteerd met Campagnolo.

Maandagochtend

Samen met Jeffrey en Maurice ga ik regelmatig op pad, richting Groesbeek, Berg en Dal, zelfs de Posbank in Arnhem. Rondjes van 50 tot 80 km. De maandagochtend wordt min of meer de vaste fietsochtend met z’n drieën. Als ik in de loop van 2010 naar Beuningen verhuis ligt het bos ineens een stukje verder weg. De racefiets is dan uitermate geschikt om de dijken langs de Waal te verkennen en de oversteek te wagen naar de Betuwe.

Hel van Twente

In 2010 fietsen Jeffrey en ik samen met een aantal collega’s van Jeffrey de Hel van Twente, een toertocht op een woensdag in mei. Deze tocht is van origine een tocht voor personeel van justitie, maar er doen ook steeds meer andere mensen mee. Traditie is het broodje hamburger na afloop.
Wij fietsen de 110 km en de start is in Almelo. Van daaruit gaat de route een stuk door Twente met een flinke lus door Duitsland. We hebben het gevoel dat we de hele dag wind tegen hebben, en het waait best hard.
In 2011 doen we het nog eens dunnetjes over. Deze keer gaat Maurice ook mee.

Diashow